
Yapraklar sarardığında,
kuşların o tatlı nağmelerini şakımaktan uzaklaştığında,
kelebeklerin birbirleriyle
oynaşırcasına uçuşmalarından vazgeçtiklerinde,
Güneş kendi yüzünü göstermediğinde,
ve,
gökyüzü, o
masmavi rengini kaybettiğinde,
işte bir sonbahar hikayesidir bu deriz...
Hüznün mevsimi,
yağmurla birlikte gelen gözyaşları...
İlk baharın anılarıyla
dolup taşmak...
Ama sonbahara da alışmalı,
sevmeli.
Her açan çiçeğin birgün solduğu gibi,
baharın da bir sonu olmalı...
Yeni baharlar açsın diye.
Sonun olmadığı yerde,
yeni başlangıçlar olur mu?
Sonbahar da, baharın sonu.
Güzel başlangıçlara...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder