Kağıt kayık

Kağıttan minik,
pembe bir kayık; o, ben...
Derin, sonsuz ve
mavi bir deniz var; bu, hayat...
Yüzüyorum biraz eğik...
Biliyorum,
yavaş yavaş eritecek su beni...
Yok olup gideceğim.
Su acımasız bana.
Dayanabildiğim kadar artık,
yüzüyorum...
Yolum uzun.
Gökyüzü açık mavi, çok güzel...
Şöyle bir bakıp gülümsüyorum.
Ama kağıttanım ben,
hassasım...
En ufak bir dalgada,
batarım...

Deniz büyük,
ben ise yalnız ve küçük...
Direniyorum.
Düşünüyorum...
Belki, bir kayık daha vardır
benim gibi...
Ona rastlamanın hayaliyle,
zar zor doğrulup, ilerliyorum...
Gün batıyor ama hala kimse yok...
Yok...