Benim de umutlarım vardı herkes gibi. Cıvıl cıvıl rengarenk umutlardı. Hepsini biriktirirdim, toplar, toplar... koyardım cebime. Dursunlar orda, güvende diye. Hep yanımda taşırdım onları cebimde. Arada şöyle bir göz atar, bakardım umutlarıma. Umutlarım varken iyi hissederdim, mutlu olurdum onlara baktıkça, düşündükçe. Birgün bunları kullanıcam, gerçek olacaklar diye... Derken birgün... Baktım ki umutlarım yok. Sonra anladım... Cebim delinmiş, delikmiş meğer... Ard arda düşmüş umutlarım, serpilmiş yollara. Kim bilir birileri üstünden geçmiştir, ezmiştir...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder