Sonbahar'ın gelişiyle

Yapraklar sarardığında,
kuşların o tatlı nağmelerini şakımaktan uzaklaştığında,
kelebeklerin birbirleriyle
oynaşırcasına uçuşmalarından vazgeçtiklerinde,
Güneş kendi yüzünü göstermediğinde,
ve,
gökyüzü, o
masmavi rengini kaybettiğinde,
işte bir sonbahar hikayesidir bu deriz...
Hüznün mevsimi,
yağmurla birlikte gelen gözyaşları...
İlk baharın anılarıyla
dolup taşmak...
Ama sonbahara da alışmalı,
sevmeli.
Her açan çiçeğin birgün solduğu gibi,
baharın da bir sonu olmalı...
Yeni baharlar açsın diye.
Sonun olmadığı yerde,
yeni başlangıçlar olur mu?
Sonbahar da, baharın sonu.
Güzel başlangıçlara...

Bir sen, bir de ben

Bizi biz yapan
sensin,
Tek eşim ve benzerimsin.
Yokluğunda bir hiçim ben,
tekim.
Yalnızım...
Özeliz seninleyken.
Bir takımız,
kendi halimizde bir grubuz,
sen ve ben...
Zamansız girer araya
neler, neler...
Bir bakmışsın uzaklaşıyor
herşey,
birer birer...
Bir an gelir,
kalmaz hiçbir engel,
Kavuşuruz sonsuza dek,
Tek değişen zaman olur,
o da gelir geçer.

İzler...

Dur,
gitme diyerekten
uzatmıştım ellerimi sana,
ama,
dondu kaldı,
kaldı böyle.
Zamana yenilmişim ben
senin gidişinle.
Geriye sadece
boş, bomboş
ellerim kaldı,
kaldı bende.
Avucumun içi
soğuk,
sessiz,
bir o kadar da
soluk.
Ama;
merak etme,
gidişin sadece bir detay
bende...
ellerime bir ders...
Zamanla o eller,
daha bir güçlenir
senin izlerinle...
Ellerimde bıraktığın
izlerinle.

Huzur ...

Bırak,
ruhunu biraz...
İçinde hapsolmuş
onca zaman,
solmuş
kötü anılarla...
Bırak,
hem anıları,
hem ruhunu.
Karışsın havaya,
içinde kalmasın
asla.
Huzurla dolduğunda,
kavuşursun tekrar
ruhuna... ♥

Dalıp gitmişliklerim

Düşler,
derin dalış gidişler ve
ardından,
kayboluşlar kendimde...

Gözlerimde bulutlar,
yağmur gözyaşlarım
akar.
Öyle derin ki
düşüncelerim, dipsiz kuyu olmuş sanki,
gözlerimdeki damlalar,
oraya akar, akar...

Birikir, orda
birikir
birikir...

ve taşar.